Categorie: Collectedoelen

Het is alweer een paar maanden geleden: op Goede Vrijdag was de zogenaamde Tafelcollecte voor de beide crèches in Zuid-Afrika waarmee wij kontakt hebben. Het was toen voor mijn gevoel heel bijzonder omdat het zo anders was dan anders. Dat was trouwens voor een aantal kerkgangers kennelijk ook zo geweest zoals zij mij dat bij het winkelen de volgende dag vertelden. Zonder Goede Vrijdag geen Pasen en levend te midden van de pandemie was dat voor een ieder van ons wel duidelijk: we gaan onze weg niet alleen wanneer we onze handen maar leggen in die van de Here Jezus. Het bleek overigens dat de collecte opbrengst opnieuw verrassend was: ruim 1800 euro en dat betekent een groot bedrag in Randen, de munt van Zuid-Afrika. En wanneer je alleen geld uitgeeft voor de opvang van de kinderen en voor eten voor ouders kan je heel veel mensen blij maken.

Het is vervolgens altijd weer spannend om de opbrengst van de collecte door te geven aan de broeders en zusters in Zuid-Afrika. Dat bleek allemaal ook deze keer niet zo gemakkelijk te gaan. De overheid en allerlei officiële voorzieningen laten het afweten. Geld van de overheid blijkt onderweg verdwenen te zijn. De telefoon werkte ook maar half deze keer. Maar goed – ik heb zowel via ds Kathleen als ds Alfred het verrassend mooie bedrag overgemaakt en tegelijk aan beiden een e-mail gestuurd om met hun bank kontakt op te nemen. Het is al eerder voorgevallen dat na een paar dagen het geld was terug gestuurd – na aftrek van nogal wat kosten (!). Deze keer was het geld in Kaapstad snel verwerkt en dat voor Bloemfontein niet terug gestuurd zodat dat wel in orde is. Ik krijg vast wel weer gauw van ds Alfred bericht hoe dankbaar de mensen en de kinderen daar zijn geweest. Het werk mag nog weer doorgaan!

Inmiddels krijgen wij weer gelegenheid om hen hierin bij te staan want op 20 juni is de collecte weer voor. Heel hartelijk aanbevolen. Ik zal het hen ook vertellen en dan kunnen wij er van op aan dat zij in hun bijeenkomsten die zondag met ons zullen zijn. En wij met hen – ja toch? Namens hen voor al uw betrokkenheid: heel, heel hartelijk dank.

Ds. G. Bos

Je zult maar lid zijn van een kerk in een krimpregio. In zo’n kleine kwetsbare gemeente, hoeft maar weinig te gebeuren, of het voortbestaan staat op het spel.. Gemeenten in het noorden van ons land hebben al langere tijd te kampen met sterke krimp. Steeds meer van deze gemeenten dreigen om te vallen, zelfs na fusie met omliggende gemeenten. IZB, vereniging voor zending in Nederland, wil deze gemeenten ondersteunen door het missionaire karakter van de kerk te versterken.

Met deze opdracht is Jaap Van den Born aan de slag. Uitgangspunt voor Van den Born is dat elke gemeente, hoe klein ook, van betekenis kan zijn voor haar omgeving. Hij noemt als voorbeeld het openstellen van een kerkgebouw op Open Monumentendag. „Bedenk iets wat mensen helpt om over de drempel te komen. Ik hoorde van een kerk die de mogelijkheid bood doopregisters in te zien. Ook waren er doopjurken en doopkaarten opgehangen. Dat leverde mooie gesprekken met bezoekers op.”

De IZB-medewerker heeft geen pasklare recepten, maar daagt kerken uit op zoek te gaan naar mogelijkheden die passen in hun specifieke situatie. „Denk erover na hoe je mensen kunt ontmoeten en kunt aansluiten bij wat hen bezighoudt. Dan vind je altijd punten waarbij je kunt aanhaken met het Evangelie. Onze opdracht is zaaien. En intussen mogen we erop vertrouwen dat de Geest Zijn werk doet.”

Als diaconie van ‘de Ark’ hebben we ons verbonden aan de IZB om dit traject voor een bepaalde periode structureel te ondersteunen. Helpt u mee door mee te bidden en mee te geven?

De ziekenhuispredikanten in het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) hebben een belangrijke taak in de zorg voor mensen die kortere of langere tijd in het ziekenhuis zijn opgenomen. Het gaat om patiënten die ernstig ziek zijn. Ze zijn vaak ver van huis, ver van familie en op afstand van hun vertrouwde omgeving. De vraag naar geestelijk verzorging neemt toe doordat een groeiende groep patiënten geen kerkelijke achtergrond (meer) heeft, maar in het ziekenhuis wordt geconfronteerd met geloof- en levensvragen.

Het Beatrix Kinderziekenhuis is onderdeel van het UMCG. Hier worden ernstig zieke kinderen verpleegd en werkt Ds Adri Spelt als kinder-geestelijk verzorger, in het KinderComfort team. Dit team ondersteunt zorgverleners (huisartsen, wijkverpleegkundigen, maar ook pastores) die een gezin moeten begeleiden met een terminaal ziek kind.

Het UMCG neemt een groot deel van de kosten voor zijn rekening. Al jaren geleden hebben de predikanten duidelijk gemaakt dat er meer hulp nodig is om op alle afdelingen voldoende geestelijke zorg te kunnen bieden. De kerken hebben toen besloten een deel van de kosten voor een predikantsplaats te dragen. Gelukkig is de Werkgroep Geestelijke Verzorging vanuit de PKN steeds in staat geweest om met uw financiële hulp dat deel van die kosten te dragen. Met uw hulp kunnen we dit belangrijke werk ook de komende jaren blijven doen.

Het onderwijs van de Evangelische Hogeschool richt zich op geloofstoerusting, persoonlijke ontwikkeling, oriëntatie op cultuur en maatschappij, intellectuele ontwikkeling, studievaardigheden en studie- en beroepskeuze. Een belangrijke taak voor de EH is studenten helpen bij het ontwikkelen van een eigen christelijke identiteit. Op de EH leren studenten dat een relatie met God het hele leven kan doortrekken. Een andere taak van de school is om jongeren te leren op een goede manier hun geloof te delen. Religie is in, maar de belangstelling ervoor is vaak vrijblijvend en oppervlakkig. Studenten leren een duidelijk getuigenis te laten horen.

Deze missie voeren wij uit via het EH-Basisjaar, een tussenjaar voor jongeren ter voorbereiding op een vervolgstudie aan hbo en universiteit.

U weet al sinds tijden dat wij in dat grote land veel persoonlijke kontakten hebben met een paar gemeenten. Dat waren er eerst meer maar dat was niet vol te houden en toen bleven er die twee over: Khayelitsha en Paballong bij Bloemfontein. Het is net alsof de afstand groter en groter wordt. Dat komt door mijn leeftijd natuurlijk, want de reis daarheen wordt bijna onmogelijk hoewel de nodiging vanuit Bloemfontein nog altijd dringend is:  Ons hoop en vertrou dat ons u binnenkort weer sal sien. En bij ons (Janine en mij) is die hoop ook nog altijd levend. We geven het in de hand van de Here.

Door de e-mail hebben we intussen goed contact: Ds. Alfred vertelde voor een maand van de algemene toestand: fabrieken zijn gesloten, werkeloosheid, honger en armoede, veel lichamelijk leed. Vanuit het buitenland komen tallozen het land binnen met alle gevolgen van dien: corruptie bij de regering, diefstal van vee allerwege, kindermishandeling en ‘ontvoering van seuns en meissies neem toe, Dwelms is ook die duiwel vir ons jongmense’. Het is allemaal nog erger dan we dachten.

Kennelijk helpen ds. Alfred, zijn vrouw en enkele leidinggevenden die er nog zijn bij de kinderopvang waar het maar kan.

Tot en met de collecte van juni samen met de donatie door het visserijtoernooi konden we hierbij helpen in de allergrootste nood. Maar toen waren wij (voorlopig?) aan het eind. En zij voor een paar weken ook: Guinea rijdt door de week en zondag om kinderen op te halen en vooral ‘bessies’ niet te doen vereenzamen. Daarbij is het ook mogelijk om zelf geregeld bij het opvangcentrum aanwezig te zijn en toezicht te houden. Zij kreeg voor enige tijd van de overheid daarvoor een betuiging van dank en waardering! Maar sinds een paar weken is dat onmogelijk en de kas is leeg – ook bij mij!

En voor het eerst vandaar een heel concrete vraag om hulp. Met een kleine tweeduizend euro kunnen zij nog weer verder. Zou dat mogelijk zijn? Ik leg het gewoon bij ons neer in de hoop —-

                                                                                                                                                                                G. Bos