Dinsdagmorgen bereikte ons het droeve bericht dat ds. E Bouman is overleden. Ds. Bouman heeft onze gemeente gediend vanaf 1966, samen met zijn vrouw.
Indien u Mevr. Bouman een kaartje wilt sturen, kan dat naar:
Boulevard 112
2225 HB Katwijk
Geboren 25 februari 1944
Overleden 14 juni 2020
Niemand die in deze dagen geleefd heeft zal achteraf kunnen zeggen dat hij niet wist van de sterfelijkheid van mensen. Elke dag kwamen er cijfers en percentages aan ons voorbij via de media. In sommige landen ging het om duizendtallen. Ieder had weleens gehoord van grote aantallen doden door oorlog of ziekte vroeger maar ineens bleek dat het ook in onze wereld mogelijk was.
Het kwam soms heel dichtbij voor ouderen en hun naaste familie – wat een verdriet en machteloosheid soms. En tussen hen het verplegend personeel dat zonder voldoende bescherming als het ware aan het front moest werken. Het leek soms alsof alle anderen ( gelukkig?) op afstand stonden. Buiten de gevarenzone als het ware al is het dan voorlopig natuurlijk.
Voorlopig? Dat blijkt niet waar te zijn. Het virus kan de beslissende duw geven maar de dood heeft kennelijk macht genoeg vanuit zichzelf en op het meest onverwachte moment laat hij dat merken. Onverwacht – Joh. Oost en zijn kinderen vertelden het ons: moeder is overleden. Het was nog alsof de Here het te snel vond gaan. Ze kwam nog een paar dagen terug zodat er afscheid genomen kon worden. Maar toen werd zij thuisgehaald door de Here.
Op donderdag 18 juni kwamen we bijeen in het Kerkje aan de Zee. Joh. zag om zich heen de kinderen en de kleinkinderen maar hij wist van het nabij zijn van familie en vrienden. Dat was ook al gebleken door de vele en vele schriftelijke reacties van meeleven. Naast de vader met zijn betrokkenheid via onderwijs en publieke werken wist de gemeenschap ook van moeder Jannie die altijd belangstelling had voor anderen in hun soms moeilijke omstandigheden maar daarnaast ook in situaties die alle reden gaven voor dankbaarheid. Zoon Dirk sprak vanuit de familiekring van de grote betekenis van moeder waardoor het gemis deze te meer gevoeld werd.
We waren samen voor Gods aangezicht in gebed en in lofzegging. We mochten luisteren naar woorden van en over de Here, de God en Vader van de Here Jezus Christus. De trouwtekst van alweer zoveel jaar geleden uit de eerste Johannesbrief en psalm 81 die Jannie altijd weer meegaf aan kleine of grote kinderen om haar heen. Aan het einde van de dienst zongen we:
Waar de weg mij brenge moge,
Aan des Vaders trouwe hand
Loop ik met gesloten ogen
Naar het onbekende land.
Het graf als de open poort naar het Vaderhuis voor hen die onderweg mochten ‘wandelen met de Here Jezus’. Afsluitend hebben we thuis de nabestaanden Gods voortdurende troostvolle nabijheid toegebeden.
Geboren 15 november 1968 – overleden 25 april 2020
Op woensdag 29 april kwamen we samen in het Kerkje aan de Zee. We waren met enkelen – naaste familie samen met een vertegenwoordiging van de kerkenraad. Dat wisten we al natuurlijk maar dat went natuurlijk nooit. In gedachten wisten we nog velen thuis meeluisterend en meekijkend. Zo waren we toch samen als gemeente.
Van ons was heengegaan Hilda Kramer- Spit op de leeftijd van 51 jaar. Zij heeft een bijzonder ziekbed gehad zoals we allemaal wel weten. Het probleem echter met deze ziekte is dat aanvankelijk niet duidelijk is wat er aan de hand is en dan kunnen wij als omstanders soms verkeerd reageren. Wat een pijn kan dat achteraf geven en dan denk je soms: konden we die maanden samen nog eens overdoen. Maar dat gaat niet, dat weten we allemaal. Wisten we het maar. De opdracht werd toen om samen Hilda te begeleiden – eerst thuis en vervolgens in het Kompas.
We mogen dankbaar zijn voor alle zorg die aan haar verleend is. Door de corona- toestanden werd het trouwens de laatste maanden aan ieder mens wel duidelijk welke taak dagelijks onze ‘zorgverleners’ te vervullen hebben. Laten we hen nooit meer vergeten. Daarbij komen natuurlijk hen die achterbleven. Daar zat Harjan naast de kist met zijn kinderen Jan-
Harmen, Johan en Colette samen met hun vrienden. Achter hen de ouders van Hilda en enkele naaste familieleden. Maar dan denk je: hoe nu verder? Hoe kunnen we hen bijstaan wanneer we hen nauwelijks of niet bezoeken kunnen. Zij zijn trouwens de enige niet die korter of al wat langer geleden hetzelfde hebben meegemaakt. Maar het is goed om er af en toe weer bij bepaald te worden dat we elkaar zo hard nodig hebben – in goede en kwade dagen.
We kunnen trouwens zoveel voor elkaar betekenen. Niet omdat wij van onszelf zo goed zijn maar omdat we mogen weten van een God die onvoorstelbaar goed is en tot op vandaag naar ons omziet. Wanneer we dat in tijden niet zien bij ons en om ons heen dan wordt het tijd om op Hem te zien en weer te horen dat Hij de God en vader is van de Here Jezus. In de rouwdienst hoorden we dat Hij tot zijn discipelen sprak van een woning elders. Daarom moest Hij terug om plaats te bereiden. Deze weg terug liep via Golgotha! Het kon niet anders , niet minder. Maar Hij beloofde vroeg of laat terug te komen en de zijnen te halen. Het trof me dat de Here toen slechts één gebod achterliet: hebt elkaar lief, zoals Ik u heb liefgehad. Daardoor zal de wereld weten dat gij discipelen van Mij zijt! Een beter getuigenis in onze wereld is er niet.
Toen gingen we naar het kerkhof. Het gaat nu allemaal op een nieuwe manier en dat is steeds weer even wennen. Maar daar waren velen gekomen om afscheid te nemen van Hilda en hen die achterbleven te doen merken dat zij niet alleen zijn. Indrukwekkend! Biddend sloten we af nadat we het Mozes nog hoorden getuigen: De Here zal voor u strijden en gij zult stil zijn. Een ieder terug naar zijn woning – feitelijk een noodwoning. Laten we dat nooit vergeten. Maar uitzicht op het vaderhuis.
Ds G. Bos
