De dichter had met verlangen ophoog gekeken naar de berg Hermon naar die waterstromen en terwijl hij dat deed was er een grote droogte in zijn ziel. Hij verlangde naar God, maar hij ervoer God niet in Zijn hart, totdat hij in zijn geheugen, teruggaat in het verleden en zichzelf vermaand met de woorden: Wat buig jij je neer mijn ziel, hoop op God.
In Kolossenzen 3:1-11 spreekt Paulus over de oude en de nieuwe mens. Als wij met Christus uit de dood opgewekt zijn, moeten wij op Hem gericht blijven en ons niet richten op wat op de aarde is.
Psalm 42 zijn ten diepste geen twee Psalmen, maar het is 1 lange Psalm. Ze eindigen ook beide met de woorden: O, mijn ziel wat buigt g’u neder’! En soms heeft de ziel een schop onder z’n achterste nodig om dat vertrouwen weer terug te krijgen in een God Die nooit loslaat wat Zijn hand begon
Het Paasfeest is voorbij, maar wij laten Pasen niet achter ons. Juist vanuit Pasen kunnen wij pas de wereld en ons eigen leven begrijpen. Met Christus gekruisigd mogen wij opstaan tot een leven. Vanavond willen wij lezen hoe Petrus over Christus getuigd in Handelingen 2, vers 22 t/m 33.
Wie droomt er niet van om een koning te zijn met een mooi groot paleis en allemaal mensen die je bedienen. Dat je ’s avonds niet zelf eten hoeft te koken maar dat je daar allemaal mensen voor hebt. Dan zou je wel heel erg gelukkig zijn! Of niet? Of kan een koning ook ongelukkig zijn? Koning David zoekt zijn geluk ergens anders. Dat kunt u horen in deze korte overdenking van Psalm 21.
