Geboren 25 februari 1944
Overleden 14 juni 2020
Niemand die in deze dagen geleefd heeft zal achteraf kunnen zeggen dat hij niet wist van de sterfelijkheid van mensen. Elke dag kwamen er cijfers en percentages aan ons voorbij via de media. In sommige landen ging het om duizendtallen. Ieder had weleens gehoord van grote aantallen doden door oorlog of ziekte vroeger maar ineens bleek dat het ook in onze wereld mogelijk was.
Het kwam soms heel dichtbij voor ouderen en hun naaste familie – wat een verdriet en machteloosheid soms. En tussen hen het verplegend personeel dat zonder voldoende bescherming als het ware aan het front moest werken. Het leek soms alsof alle anderen ( gelukkig?) op afstand stonden. Buiten de gevarenzone als het ware al is het dan voorlopig natuurlijk.
Voorlopig? Dat blijkt niet waar te zijn. Het virus kan de beslissende duw geven maar de dood heeft kennelijk macht genoeg vanuit zichzelf en op het meest onverwachte moment laat hij dat merken. Onverwacht – Joh. Oost en zijn kinderen vertelden het ons: moeder is overleden. Het was nog alsof de Here het te snel vond gaan. Ze kwam nog een paar dagen terug zodat er afscheid genomen kon worden. Maar toen werd zij thuisgehaald door de Here.
Op donderdag 18 juni kwamen we bijeen in het Kerkje aan de Zee. Joh. zag om zich heen de kinderen en de kleinkinderen maar hij wist van het nabij zijn van familie en vrienden. Dat was ook al gebleken door de vele en vele schriftelijke reacties van meeleven. Naast de vader met zijn betrokkenheid via onderwijs en publieke werken wist de gemeenschap ook van moeder Jannie die altijd belangstelling had voor anderen in hun soms moeilijke omstandigheden maar daarnaast ook in situaties die alle reden gaven voor dankbaarheid. Zoon Dirk sprak vanuit de familiekring van de grote betekenis van moeder waardoor het gemis deze te meer gevoeld werd.
We waren samen voor Gods aangezicht in gebed en in lofzegging. We mochten luisteren naar woorden van en over de Here, de God en Vader van de Here Jezus Christus. De trouwtekst van alweer zoveel jaar geleden uit de eerste Johannesbrief en psalm 81 die Jannie altijd weer meegaf aan kleine of grote kinderen om haar heen. Aan het einde van de dienst zongen we:
Waar de weg mij brenge moge,
Aan des Vaders trouwe hand
Loop ik met gesloten ogen
Naar het onbekende land.
Het graf als de open poort naar het Vaderhuis voor hen die onderweg mochten ‘wandelen met de Here Jezus’. Afsluitend hebben we thuis de nabestaanden Gods voortdurende troostvolle nabijheid toegebeden.