Ik had het bruine pakpapier wel gezien dat Peter en Karel zorgvuldig met zich meedroegen terwijl we de winkels ingingen, maar ik had me niet afgevraagd waar dat goed voor was. Elk jaar werd er door onze Stichting een bepaald bedrag opzij gezet om de gezinnen van de allerarmsten te helpen en het bestuur had mij gevraagd om samen met de kinderen van een arme familie iets leuks te kopen. En zo kwam het dat ik met Peter en Karel op stap ging.
Het waren twee broertjes. Ze hadden allebei 10 Euro gekregen en dat moest natuurlijk direct uitgegeven worden. Terwijl we verschillende winkels inliepen liet ik hen allerlei dingen zien waarvan ik dacht dat het hen reuze blij zouden maken. Maar nee hoor. Telkens weer schudden ze hun hoofdjes. Nee. Dat was het niet. Tenslotte vroeg ik: “Jongens, waar willen jullie dan naar toe om wat te kopen?”
“Kunnen we alstublieft naar de schoenenwinkel gaan?” antwoordde Karel. “Wij zouden eigenlijk graag een paar schoenen voor Vader willen kopen. Dan kan hij weer aan het werk.”
In de schoenenwinkel vroeg de verkoper wat voor schoenen de jongens zochten en toen kwam het bruine pakpapier tevoorschijn. “We willen graag een paar schoenen die om deze voeten passen” antwoordden de jongens opgewonden. Peter legde uit dat ze een afdruk van Vaders voeten getekend hadden toen hij op de bank in slaap was gevallen. De verkoper pakte er een meetlint bij, nam de maat op en liep naar achter. Hij kwam al snel terug met een grote doos.
“Denk je dat dit wat is?” vroeg hij terwijl hij de doos opende. Peter en Karel keken met grote ogen naar die prachtige, glimmende schoenen en lieten hun vingers er zachtjes over heen glijden. “Hoeveel kosten die?” vroeg Peter.
Maar Karel had de prijs op de doos al gezien. “Dat gaat nooit!” zei hij teleurgesteld. “Op het prijskaartje staat 40 Euro. Wij hebben maar 20 Euro.” Ik keek naar de verkoper en die schraapte zijn keel. “Dat is inderdaad de normale prijs,” zei hij. “Maar vandaag zijn deze schoenen in de aanbieding. Alleen vandaag. Nu kosten ze maar 9.95 Euro. De jongens waren opgetogen en de schoenen werden direct aangeschaft. Voor de overige 10 euro werden cadeautjes voor hun zusje en moeder gekocht. Geen moment dachten ze aan zichzelf.
Een paar dagen later kwam ik de Vader tegen op straat, met die prachtige glimmende schoenen. Hij hield me staande en ik kon de dankbaarheid uit zijn ogen aflezen. “Ik dank de Heer voor mensen zoals U,” zei hij warm.
“En ik dank de Heer voor die kereltjes van U,” antwoordde ik. “Die hebben me meer over de werkelijke betekenis van het geloof geleerd dan de vele preken die ik in mijn leven gehoord heb”.